polderdame

 De kachel brandt en we zitten gezellig aan de glühwein. Vorig jaar waren we heel veel binnen vanwege een lange lockdown. Ik gaf online les, veel winkels waren gesloten en Netflix draaide overuren. Gelukkig, er kwam een vaccin! Ik dacht dat we ons leven weer konden oppakken. Eindelijk mocht ik weer roeien, eerst in de skiff, daarna ook weer in de vier. Er was weer koffie na het roeien, nieuwtjes werden weer uitgewisseld.  Tot vrijdag, toen was er een persconferentie. De ziekenhuizen stromen toch weer vol met coronapatiënten. Het is druk in de zorg. Wat zijn de gevolgen? Een ouderwetse verjaardag met taart, blokjes kaas en worst, is niet meer mogelijk. Maximaal vier mensen op bezoek, is het advies. Een paar weken geleden hadden we nog zo'n feestje.  De scholen blijven nu wel open. Het is voor leerlingen beter om een dagritme te hebben, te kletsen met klasgenoten en af en toe ondeugend te zijn. Alleen de dag doorbrengen op een kamer lijkt mij niet goed.  Er is echter een belangrijk i

In augustus arriveerden we met een klein vliegtuigje op de kleinste commerciële luchthaven van de wereld te Saba. Ik weet het nog goed, er was een welkomstcomité van de school en er waren zeer nieuwsgierige blikken van mannen achter een bar. Daar stonden we dan, waar zouden we gaan wonen, hoe zou het zijn? Het is inmiddels bijna een jaar verder. We zijn inmiddels verhuisd, van Zions Hill naar The Bottom, waar we genieten van een grote tuin. Het werken op de school bevalt goed, daarom hebben we besloten om hier langer te blijven. De jongens hebben hun draai gevonden, de jongste zoon heeft in rap tempo Engels geleerd. Er is slechts één probleem: nog steeds is er een huis in Zeewolde. Het was verhuurd, maar dat verliep niet heel succesvol. Ik ga hier niet in details treden, toch gaat mijn man terug om weer een poging te wagen om het huis te verkopen. Het lukt mij niet om de huur van het huis op Saba te betalen en nog een hypotheek in Nederland op tafel te leggen. Saba is een klein eil

The ladder: oudste toegangsweg naar Saba Eindelijk is het kerstvakantie! In Nederland denk je dan aan sneeuw, schaatsen en oliebollen, op Saba is het zomerweer, zoals altijd. Het was een mooie gelegenheid om "the ladder" af te dalen naar zee en om de tocht terug omhoog te ondernemen. Vroeger, toen het kleinste vliegveld ter wereld op Saba nog niet bestond en de haven Fort Bay nog niet was aangelegd, was de steile trap van ongeveer 900 treden de enige weg van zee naar boven. Saba heeft een grillige kustlijn, het eiland is bovendien ontzettend steil. Stel je voor: er werden planken voor huizen naar boven gedragen, de Sabanen zeggen dat er zelfs een piano en een auto via de stenen trap omhoog zijn gesjouwd. Op het prachtige eiland staan er dan ook heel veel witte huizen, gebouwd van smalle planken, met rode daken. De planken konden goed aangevoerd worden via the Ladder, kleine schepen vervoerden het hout. Voor de wandelaar is het een pittige tocht. Naar beneden,

Op werkdagen word ik altijd opgehaald door mijn geliefde buschauffeur Yvonne. Als het flink geregend heeft zegt ze: Nice, rain! Good for the cistern! Saba heeft namelijk geen waterleiding, maar dankzij een uniek systeem worden de huizen van water voorzien. Ieder huis heeft namelijk een eigen watertank. Elke druppel regenwater wordt zorgvuldig opgevangen via de dakgoot, vervolgens gaat het water via pijpen naar de watertank. Bij oude huizen zie je de watertank nog duidelijk, vaak gegoten in het beton. Bij ons appartement is de tank onder het huis weggewerkt. We zijn hierdoor erg zuinig op het water, je mag slechts heel kort douchen, je laat de kraan niet stromen. Ons appartement is helaas niet berekend op een wasmachine, volgens de huisbaas is de tank daar niet op berekend. Ach, hierdoor hebben de Sabaanse wasvrouwen ook weer werk. Wie wel een wasmachine bezit, wast voor anderen tegen een vergoeding. De prijzen van levensmiddelen in de winkels zijn erg hoog, maar er is geen waterrek

Inmiddels wonen we al enige weken op Saba. Mijn werkgever heeft een appartement geregeld voor ons, in Zions Hill. We kijken fantastisch uit op de zee, we blijken bij een familie te wonen. De huizen zijn tegen de steile berghelling gebouwd, onderling worden de huizen verbonden door stenen trappen. Naast ons woont Garvis, de taxi-chauffeur. De buurman staat ons bij met allerlei raad, bovendien bellen we hem als we helemaal aan de andere kant van het kleine eiland zijn, in the Bottom, ik schat dat de loopafstand ongeveer twee uur is. Garvis neemt ons vaak mee als hij ons ziet wandelen langs "the Road", de enige hoofdroute van Saba. Er wonen al generaties lang Engelsen in Zions Hill. Ik weet niet hoe de Hassells en Johnsons ooit op het kleine Caribische eiland zijn neergestreken. Ze bouwden huizen tegen de steile rotswand van Zions Hill aan. De plaats wordt ook wel Hells Gate genoemd, maar de bewoners proberen de naam te veranderen in het meer aangename Zions Hill. De plaats w

Het is fantastisch om op het prachtige eiland Saba te wonen. Op het kleine eiland in de oceaan is lang niet alles te koop. Maar woensdag is een goede dag, dan arriveert "de boot". Op woensdag of donderdag kun je nog verse sla kopen, in de dagen daarna wordt het aanbod snel minder. Er is genoeg voedsel te koop, maar de luxe van de Albert Heijn met alle verse producten is hier niet. Er zijn veel blikjes en ingevroren etenswaren te koop. De boot neemt meel mee voor de bakker, bier, groente, etenswaren, maar ook koelkasten, wasmachines en stoelen. Toevallig waren we op een woensdag in de kleine haven, het was er een drukte van belang. Nu begrijp ik waarom er hier zoveel auto's met laadbakken rijden, achterin de laadbak kun je dus van alles vervoeren. Het is ook mogelijk om producten te bestellen, bijvoorbeeld op Sint Maarten. Ik weet nog niet zo goed hoe het werkt, maar er komen vele pakketjes aan. Als je een auto koopt op Sint Maarten, dan komt de auto ook mee op het vrach