Elfstedentocht
Eindelijk is het zover: de vrieskou vanuit het oosten trekt naar Nederland. Vanochtend kwam ik verkleumd aan op de basisschool, waar ik mij inzet als leesmoeder. Op Twitter lees ik alweer over het ijs bij Workum, dat er nog helemaal niet ligt. Het is weliswaar ontzettend koud, maar de wind blaast nog te hard over het water. Er is dus nog geheel geen ijs waargenomen. Op de sloten in het dorp heb ik al een dun laagje ijs gezien. De ijsbaan is onder water gezet, maar het duurt nog wel even voor we erop kunnen schaatsen. Mijn noren liggen al klaar, enige jaren geleden kocht ik ideale combinoren. Voorheen kon ik eigenlijk niet zo goed schaatsen, omdat ik enigszins hypermobiel ben. Alles zit nogal los, ik zwabber met mijn armen en ben in staat om mijn duim tegen mijn pols te duwen. Ook ben ik erg bewegelijk en sportief. Voor het roeien in een skiff is dat mobiele erg handig, maar voor het stevig staan op enkels is het lastig. De olympische spelen zijn niet haalbaar voor mij, maar een tochtj