Het dagelijks leven op Saba
Pasgeleden zijn we aangekomen op Saba, een prachtig eiland in de Carribean. De reis verliep voorspoedig, het laatste stukje met het kleine vliegtuig was spectaculair. Nu woon ik in een appartement met uitzicht op zee.
We hebben geen auto, dat is bijzonder. De kleine Twingo is verkocht, de Peugeot staat in een Flevolandse schuur. Nu is Saba een rots in de zee, de wegen zijn erg steil. Het doen van boodschappen vergt tijd.
Eerst ga je een half uur wandelen naar het dorpje Winwardside. Daar zijn er enkele restaurantjes, er is een bank en er zijn twee kleine supermarkten. Bovendien is er een Nederlandse bakker met goed brood, een terras en heerlijke koffie.
De producten moeten per boot naar het eiland worden gebracht, hierdoor is alles behoorlijk duur. Een potje jam kost 4 dollar, één rol wc-papier kost een dollar, enkele plakjes kaas kosten ook ongeveer 4 dollar, ik heb geen ham of kipfilet gezien om het brood mee te beleggen. We eten nu dus brood met nog Nederlandse pindakaas, jam en vis uit een blikje. Er zijn veel blikjes, die kunnen natuurlijk makkelijk vervoerd worden en het voedsel is lang houdbaar.
De supermarkt biedt een bijzondere service aan de bewoners die geen auto bezitten. Als je minimaal 50 dollar uitgeeft, word je thuisgebracht met je boodschappen! Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt.
Vanaf morgen ga ik werken, mijn echtgenoot gaat brood halen, af en toe boodschappen doen en hij gaat zorgen voor allerlei zaken. Zo hebben we nog een mobieltje nodig om de taxi te bellen. Het dorpje The bottom is echt ver om te lopen, ik schat dat het twee uur duurt. In The bottom kun je een poloshirt kopen voor de basisschool, een uniform is verplicht. Daar is er ook een telefoonwinkel en er zijn diverse overheidsinstellingen.
De bewoners van het eiland zijn erg behulpzaam. Ik werd om 9.00 uur op mijn werk verwacht, de schoolbus kwam ons halen. Mijn zoon ging een kijkje nemen op de nieuwe basisschool, we hebben het een en ander gecombineerd. Daarna gingen we per schoolbus naar het dorpje The bottom, om een poloshirt van de school te kopen, een soort uniform is verplicht. Het shirt was er niet meer, wel was er een t-shirt om te gymmen. De oudste zoon heeft een ander poloshirt nodig, dat is te koop in Winwardside. Daar werden we ook heen gebracht per schoolbus. Vervolgens kwamen we thuis dankzij de verkoopster van de winkel, met de boodschappen. Morgen ga ik aan het werk, de jongens gaan woensdag naar school. Mijn echtgenoot gaat dan een wasserette zoeken, het appartement poetsen en wandelen door de prachtige natuur.
We hebben geen auto, dat is bijzonder. De kleine Twingo is verkocht, de Peugeot staat in een Flevolandse schuur. Nu is Saba een rots in de zee, de wegen zijn erg steil. Het doen van boodschappen vergt tijd.
Eerst ga je een half uur wandelen naar het dorpje Winwardside. Daar zijn er enkele restaurantjes, er is een bank en er zijn twee kleine supermarkten. Bovendien is er een Nederlandse bakker met goed brood, een terras en heerlijke koffie.
De producten moeten per boot naar het eiland worden gebracht, hierdoor is alles behoorlijk duur. Een potje jam kost 4 dollar, één rol wc-papier kost een dollar, enkele plakjes kaas kosten ook ongeveer 4 dollar, ik heb geen ham of kipfilet gezien om het brood mee te beleggen. We eten nu dus brood met nog Nederlandse pindakaas, jam en vis uit een blikje. Er zijn veel blikjes, die kunnen natuurlijk makkelijk vervoerd worden en het voedsel is lang houdbaar.
De supermarkt biedt een bijzondere service aan de bewoners die geen auto bezitten. Als je minimaal 50 dollar uitgeeft, word je thuisgebracht met je boodschappen! Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt.
Vanaf morgen ga ik werken, mijn echtgenoot gaat brood halen, af en toe boodschappen doen en hij gaat zorgen voor allerlei zaken. Zo hebben we nog een mobieltje nodig om de taxi te bellen. Het dorpje The bottom is echt ver om te lopen, ik schat dat het twee uur duurt. In The bottom kun je een poloshirt kopen voor de basisschool, een uniform is verplicht. Daar is er ook een telefoonwinkel en er zijn diverse overheidsinstellingen.
De bewoners van het eiland zijn erg behulpzaam. Ik werd om 9.00 uur op mijn werk verwacht, de schoolbus kwam ons halen. Mijn zoon ging een kijkje nemen op de nieuwe basisschool, we hebben het een en ander gecombineerd. Daarna gingen we per schoolbus naar het dorpje The bottom, om een poloshirt van de school te kopen, een soort uniform is verplicht. Het shirt was er niet meer, wel was er een t-shirt om te gymmen. De oudste zoon heeft een ander poloshirt nodig, dat is te koop in Winwardside. Daar werden we ook heen gebracht per schoolbus. Vervolgens kwamen we thuis dankzij de verkoopster van de winkel, met de boodschappen. Morgen ga ik aan het werk, de jongens gaan woensdag naar school. Mijn echtgenoot gaat dan een wasserette zoeken, het appartement poetsen en wandelen door de prachtige natuur.
Leuk om te lezen! Mogen de bewoners geen auto bezitten/rijden? Omdat het eiland vol raakt? Er is dus alleen openbaar vervoer? Groetjes, Marian
BeantwoordenVerwijderen