Opruimen, inpakken, regelen... en vertrekken
Op weg naar Saba!
Momenteel zijn we druk bezig met inpakken. Er is nieuws, ik heb een nieuwe baan gekregen op de Nederlandse Antillen, op het kleine eiland Saba. We zijn daar nog nooit geweest, veertien jaar geleden zat ik voor het laatst in een vliegtuig.
Veel mensen vragen zich af hoe ik aan de baan kom. Tijdens een zwemwedstrijd van mijn oudste zoon zat ik de Volkskrant grondig door te nemen. Een dergelijke wedstrijd duurt uren, de deelnemers zwemmen in series en tussen de wedstrijden van mijn zoon zit soms 60 minuten of meer.
Een kleine advertentie viel op, teachers gevraagd op Saba. Ik trok de stoute schoenen aan en schreef een brief in het Engels.
Tot mijn verbazing werd ik uitgenodigd voor een Skype-gesprek in het Engels, op één van de laatste werkdagen van mijn school hoorde ik dat ik was aangenomen. Hierbij wil ik mijn docent Engels, Gerrit van Aken, van het Montessori Lyceum hartelijk bedanken. Ik zou niet willen opscheppen, maar ik moet toch zeggen dat ik aardig Engels spreek, bovendien versta ik de taal goed.
Ons rustig voortkabbelende leventje raakte opeens in een stroomversnelling. Er moesten allerlei papieren worden ingevuld, we willen ons huis verhuren, dus we hebben persoonlijke spullen ingepakt. Het gemeentehuis werd veelvuldig bezocht, een verklaring is via Fedex naar de Nederlandse Antillen verstuurd. Nu is Saba een bijzondere gemeente van Nederland, hierdoor is het soms geheel onduidelijk hoe je dingen moet regelen. Ga je naar het buitenland of gelden er Nederlandse regels voor bijvoorbeeld verzekeringen?
Het vliegtuig vertrekt op korte termijn, via het weblog houd ik de lezers op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen. Er is daar een internetcafé, dus het moet lukken om een stukje te schrijven.
Eerst ga ik maar eens verder met het inpakken van de koffers. Misschien wordt het volgende bericht vanuit het Caribisch gebied geschreven.
Momenteel zijn we druk bezig met inpakken. Er is nieuws, ik heb een nieuwe baan gekregen op de Nederlandse Antillen, op het kleine eiland Saba. We zijn daar nog nooit geweest, veertien jaar geleden zat ik voor het laatst in een vliegtuig.
Veel mensen vragen zich af hoe ik aan de baan kom. Tijdens een zwemwedstrijd van mijn oudste zoon zat ik de Volkskrant grondig door te nemen. Een dergelijke wedstrijd duurt uren, de deelnemers zwemmen in series en tussen de wedstrijden van mijn zoon zit soms 60 minuten of meer.
Een kleine advertentie viel op, teachers gevraagd op Saba. Ik trok de stoute schoenen aan en schreef een brief in het Engels.
Tot mijn verbazing werd ik uitgenodigd voor een Skype-gesprek in het Engels, op één van de laatste werkdagen van mijn school hoorde ik dat ik was aangenomen. Hierbij wil ik mijn docent Engels, Gerrit van Aken, van het Montessori Lyceum hartelijk bedanken. Ik zou niet willen opscheppen, maar ik moet toch zeggen dat ik aardig Engels spreek, bovendien versta ik de taal goed.
Ons rustig voortkabbelende leventje raakte opeens in een stroomversnelling. Er moesten allerlei papieren worden ingevuld, we willen ons huis verhuren, dus we hebben persoonlijke spullen ingepakt. Het gemeentehuis werd veelvuldig bezocht, een verklaring is via Fedex naar de Nederlandse Antillen verstuurd. Nu is Saba een bijzondere gemeente van Nederland, hierdoor is het soms geheel onduidelijk hoe je dingen moet regelen. Ga je naar het buitenland of gelden er Nederlandse regels voor bijvoorbeeld verzekeringen?
Het vliegtuig vertrekt op korte termijn, via het weblog houd ik de lezers op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen. Er is daar een internetcafé, dus het moet lukken om een stukje te schrijven.
Eerst ga ik maar eens verder met het inpakken van de koffers. Misschien wordt het volgende bericht vanuit het Caribisch gebied geschreven.
Reacties
Een reactie posten