polderdame

Pasgeleden zijn we aangekomen op Saba, een prachtig eiland in de Carribean. De reis verliep voorspoedig, het laatste stukje met het kleine vliegtuig was spectaculair. Nu woon ik in een appartement met uitzicht op zee. We hebben geen auto, dat is bijzonder. De kleine Twingo is verkocht, de Peugeot staat in een Flevolandse schuur. Nu is Saba een rots in de zee, de wegen zijn erg steil. Het doen van boodschappen vergt tijd. Eerst ga je een half uur wandelen naar het dorpje Winwardside. Daar zijn er enkele restaurantjes, er is een bank en er zijn twee kleine supermarkten. Bovendien is er een Nederlandse bakker met goed brood, een terras en heerlijke koffie. De producten moeten per boot naar het eiland worden gebracht, hierdoor is alles behoorlijk duur. Een potje jam kost 4 dollar, één rol wc-papier kost een dollar, enkele plakjes kaas kosten ook ongeveer 4 dollar, ik heb geen ham of kipfilet gezien om het brood mee te beleggen. We eten nu dus brood met nog Nederlandse pindakaas, jam en

Op weg naar Saba! Momenteel zijn we druk bezig met inpakken. Er is nieuws, ik heb een nieuwe baan gekregen op de Nederlandse Antillen, op het kleine eiland Saba. We zijn daar nog nooit geweest, veertien jaar geleden zat ik voor het laatst in een vliegtuig. Veel mensen vragen zich af hoe ik aan de baan kom. Tijdens een zwemwedstrijd van mijn oudste zoon zat ik de Volkskrant grondig door te nemen. Een dergelijke wedstrijd duurt uren, de deelnemers zwemmen in series en tussen de wedstrijden van mijn zoon zit soms 60 minuten of meer. Een kleine advertentie viel op, teachers gevraagd op Saba. Ik trok de stoute schoenen aan en schreef een brief in het Engels. Tot mijn verbazing werd ik uitgenodigd voor een Skype-gesprek in het Engels, op één van de laatste werkdagen van mijn school hoorde ik dat ik was aangenomen. Hierbij wil ik mijn docent Engels, Gerrit van Aken,  van het Montessori Lyceum hartelijk bedanken. Ik zou niet willen opscheppen, maar ik moet toch zeggen dat ik aardig Enge