polderdame

In de Volkskrant las ik een bijdrage van Remco Campert. Hij schrijft over geliefde kledingstukken, waar hij met moeite afstand van kan doen. Ik bezit ook een dergelijk kledingstuk: een groen, katoenen, oud t-shirt met de tekst "roeien blijft boeien" uit 1998. Momenteel is het sportshirt echt aan vervanging toe, het is erg dun geworden en er komen kleine gaatjes in. Woensdag koop ik een nieuw exemplaar van echte sportstof, zweetafvoerend. Op de roeivereniging is het gebruikelijk om in een groen t-shirt van de vereniging te roeien. Ik draag het genoemde kledingstuk dus al vele jaren. Ik heb het tweemaal gedragen toen in de Elfstedentocht door de Friese wateren voer in een ploeg. De tocht der tochten is zwaar, maar niet zo heftig als bij de schaatsers. We wisselden het roeien en sturen namelijk af en mochten ook af en toe de boot uit. De ploeg roeiers werd verversd, maar het was een geweldige ervaring. Ik weet nog dat ik 's morgens om zes uur in de boot zat, bij het krieke

Elk nadeel heeft een voordeel. We wonen ver van onze familie af, even thee halen op een middag is niet mogelijk. Maar als je dan op familiebezoek gaat, zie je nog eens iets van de wereld. Zaterdag gingen we helemaal naar Delft, omdat daar het jaarlijkse Jazzfestival werd georganiseerd. Als Flevolanders verbaasden we ons over de toeristenindustrie. Er is een winkel vol grote, gele, romige en vette kazen. Kaasschaven in kleurig blauw en wit liggen te glimmen in een ander pand. Kleurige klompen wachten op kopers, zelfs voor de toegang tot de kerk moet je betalen. Een schande! Maar, we kwamen voor de jazz. Mijn broer nam deel aan de organisatie van het geheel. Nu moet ik bekennen dat ik eigenlijk niet zo veel, nee eigenlijk bijna niets van de muzieksoort weet. Maar ik heb naar de muziek geluisterd en ik vond het mooi. In de tuin van het Meisjeshuis speelde Kris Berry. Is het jazz, is het Latin? Sierlijk bewoog de zangeres over het podium, ik genoot van de sound. Daarna kwam een tweetal

Momenteel ben ik nog aan het nadenken over het gebruik van de bijzondere kastanjepan. Ik plaats hieronder een foto van de pan, zo krijgt de lezer ook een idee van het vreemdsoortige kookgerei. Een oude roerzeef, gekocht op een vide-grenier, staat ook afgebeeld. De tamme kastanje is rijk aan vitamine-C en vetarm. De boom groeit veelvuldig in de Limousin, we hebben veel kastanjebomen gezien in het natuurgebied van Millevaches de Limousin, het is een hoogvlakte. Je zou kastanjepuree kunnen maken, maar ik vind het goedje wat droog smaken. Kastanjepuree wordt gebruikt om een kalkoen te vullen. Wat dacht je dan van een hazelnoot-kastanjecremetaart? Ik lees het recept op Smulweb en krijg het vermoeden dat een dergelijk baksel ontzettend gaat mislukken. Een recept uit de biologische hoek: "Men neme een 1/2 emmertje tamme kastanjes ( zelfgezocht in het bos) en het geheel wordt vervolgens gecombineerd met courgette, pompoen, prei, spruiten en gierst." Het laatste idee klinkt goed. W

Het was heerlijk in de Franse Limousin, we hebben genoten van het mooie weer, van het stuwmeer bij de camping, van de wijn en E. at graag entrecotes. In de top-tien van de uitstapjes op vakantie staat bij ons absoluut op nummer één: een bezoek aan een vide-grenier ( vrij vertaald: een lege zolder). Een vide-grenier is een Franse rommelmarkt, maar op de campagne kom je echt de meest vreemdsoortige attributen tegen. We vonden een mooie vide-grenier bij Uzerche, het evenement werd gecombineerd met het tentoonstellen van oude tractoren. De mannen vinden het prachtig om te kijken en te luisteren naar een dergelijke oude machine, die met veel moeite weer wordt opgestart. De oude spullen die op kleedjes en tafels liggen doen denken aan een vervlogen periode. Er zijn oude pannen van gietijzer, grote pannen en enorme ketels die op een reusachtig haardvuur thuis horen. In een grote bak is het snuffelen naar haken, ijzeren scheppen, tangen... We kwamen op zondag, een verkoopster zag met een gli