Luisteren naar Kris Berry aan Delftse gracht
Elk nadeel heeft een voordeel. We wonen ver van onze familie af, even thee halen op een middag is niet mogelijk. Maar als je dan op familiebezoek gaat, zie je nog eens iets van de wereld. Zaterdag gingen we helemaal naar Delft, omdat daar het jaarlijkse Jazzfestival werd georganiseerd.
Als Flevolanders verbaasden we ons over de toeristenindustrie. Er is een winkel vol grote, gele, romige en vette kazen. Kaasschaven in kleurig blauw en wit liggen te glimmen in een ander pand. Kleurige klompen wachten op kopers, zelfs voor de toegang tot de kerk moet je betalen. Een schande!
Maar, we kwamen voor de jazz. Mijn broer nam deel aan de organisatie van het geheel. Nu moet ik bekennen dat ik eigenlijk niet zo veel, nee eigenlijk bijna niets van de muzieksoort weet. Maar ik heb naar de muziek geluisterd en ik vond het mooi.
In de tuin van het Meisjeshuis speelde Kris Berry. Is het jazz, is het Latin? Sierlijk bewoog de zangeres over het podium, ik genoot van de sound. Daarna kwam een tweetal, één bespeelde een keyboard, de ander de bas. De jazz was een beetje ingewikkeld, maar gelukkig zat ik naast een echte kenner. Het samenspel was prachtig, vertelde hij. Ook roemde de man de muzikale kwaliteiten van mijn broer op de piano, volgens hem heeft B. veel talent. Daar weet ik niet veel vanaf, ik ga niet naar jazzevenementen omdat ik dan ver moet reizen. Het was ontzettend warm, zaterdag. Maar in de lommerijke tuin van het pand aan een Delftse gracht hadden we daar niet veel last van.
Ik heb geluisterd naar tonen uit het leven van een familielid. Nu ben ik weer in ons dorp, gewoon, thuis, bij mijn oude piano. B. speelde vroeger de liedjes voor, ik deed daarna een poging om met behulp van noten een aardig liedje uit het instrument te krijgen. Het zou weleens handig zijn als we daarvoor iets dichter bij elkaar wonen. Nu rammel ik als eerbetoon nog een klassieke Scherzando uit het boek "Melodische studies"weg.
Als Flevolanders verbaasden we ons over de toeristenindustrie. Er is een winkel vol grote, gele, romige en vette kazen. Kaasschaven in kleurig blauw en wit liggen te glimmen in een ander pand. Kleurige klompen wachten op kopers, zelfs voor de toegang tot de kerk moet je betalen. Een schande!
Maar, we kwamen voor de jazz. Mijn broer nam deel aan de organisatie van het geheel. Nu moet ik bekennen dat ik eigenlijk niet zo veel, nee eigenlijk bijna niets van de muzieksoort weet. Maar ik heb naar de muziek geluisterd en ik vond het mooi.
In de tuin van het Meisjeshuis speelde Kris Berry. Is het jazz, is het Latin? Sierlijk bewoog de zangeres over het podium, ik genoot van de sound. Daarna kwam een tweetal, één bespeelde een keyboard, de ander de bas. De jazz was een beetje ingewikkeld, maar gelukkig zat ik naast een echte kenner. Het samenspel was prachtig, vertelde hij. Ook roemde de man de muzikale kwaliteiten van mijn broer op de piano, volgens hem heeft B. veel talent. Daar weet ik niet veel vanaf, ik ga niet naar jazzevenementen omdat ik dan ver moet reizen. Het was ontzettend warm, zaterdag. Maar in de lommerijke tuin van het pand aan een Delftse gracht hadden we daar niet veel last van.
Ik heb geluisterd naar tonen uit het leven van een familielid. Nu ben ik weer in ons dorp, gewoon, thuis, bij mijn oude piano. B. speelde vroeger de liedjes voor, ik deed daarna een poging om met behulp van noten een aardig liedje uit het instrument te krijgen. Het zou weleens handig zijn als we daarvoor iets dichter bij elkaar wonen. Nu rammel ik als eerbetoon nog een klassieke Scherzando uit het boek "Melodische studies"weg.
Reacties
Een reactie posten