Saba, prachtig Saba, in de Caribische zee
In augustus arriveerden we met een klein vliegtuigje op de kleinste commerciële luchthaven van de wereld te Saba. Ik weet het nog goed, er was een welkomstcomité van de school en er waren zeer nieuwsgierige blikken van mannen achter een bar. Daar stonden we dan, waar zouden we gaan wonen, hoe zou het zijn?
Het is inmiddels bijna een jaar verder. We zijn inmiddels verhuisd, van Zions Hill naar The Bottom, waar we genieten van een grote tuin. Het werken op de school bevalt goed, daarom hebben we besloten om hier langer te blijven. De jongens hebben hun draai gevonden, de jongste zoon heeft in rap tempo Engels geleerd.
Er is slechts één probleem: nog steeds is er een huis in Zeewolde. Het was verhuurd, maar dat verliep niet heel succesvol. Ik ga hier niet in details treden, toch gaat mijn man terug om weer een poging te wagen om het huis te verkopen. Het lukt mij niet om de huur van het huis op Saba te betalen en nog een hypotheek in Nederland op tafel te leggen.
Saba is een klein eiland, er wonen ongeveer 2000 mensen en er komen regelmatig toeristen naar de hotels. Er is hier geen massatoerisme, in het vliegtuigje passen slechts 16 mensen, ook de ferry van Sint Maarten vervoert bezoekers. Het gevolg is, dat je overal gezien wordt en herkend wordt, wat het schrijven ook enigszins bemoeilijkt. Voor je het weet, wordt het weblog vermeld op Saba News! Op maandag is een veel gehoorde opmerking: "Miss, I saw you, did you see me? You went to Cove Bay with your sons!" Ook een "nieuw"kledingstuk is interessant. Vertaald: "Waar heeft u dat gekocht, miss? In Sint Maarten? Of heeft u het op Saba gekocht, waar dan?" Er zijn slechts enkele kleine kledingwinkeltjes in Windwardside, we gaan voor inkopen naar Philipsburg in Sint Maarten. Soms word je dan zeeziek op de ferry, maar je moet er iets voor over hebben. De laatste keer heb ik de terugreis overigens goed doorstaan. De natuur is hier overweldigend, ik werk op een school met slechts negentig leerlingen. Volgend jaar willen we nog meer van de Caribbean zien. Het is al bijna zomervakantie, ook al is het hier altijd zomer!
Het is inmiddels bijna een jaar verder. We zijn inmiddels verhuisd, van Zions Hill naar The Bottom, waar we genieten van een grote tuin. Het werken op de school bevalt goed, daarom hebben we besloten om hier langer te blijven. De jongens hebben hun draai gevonden, de jongste zoon heeft in rap tempo Engels geleerd.
Er is slechts één probleem: nog steeds is er een huis in Zeewolde. Het was verhuurd, maar dat verliep niet heel succesvol. Ik ga hier niet in details treden, toch gaat mijn man terug om weer een poging te wagen om het huis te verkopen. Het lukt mij niet om de huur van het huis op Saba te betalen en nog een hypotheek in Nederland op tafel te leggen.
Saba is een klein eiland, er wonen ongeveer 2000 mensen en er komen regelmatig toeristen naar de hotels. Er is hier geen massatoerisme, in het vliegtuigje passen slechts 16 mensen, ook de ferry van Sint Maarten vervoert bezoekers. Het gevolg is, dat je overal gezien wordt en herkend wordt, wat het schrijven ook enigszins bemoeilijkt. Voor je het weet, wordt het weblog vermeld op Saba News! Op maandag is een veel gehoorde opmerking: "Miss, I saw you, did you see me? You went to Cove Bay with your sons!" Ook een "nieuw"kledingstuk is interessant. Vertaald: "Waar heeft u dat gekocht, miss? In Sint Maarten? Of heeft u het op Saba gekocht, waar dan?" Er zijn slechts enkele kleine kledingwinkeltjes in Windwardside, we gaan voor inkopen naar Philipsburg in Sint Maarten. Soms word je dan zeeziek op de ferry, maar je moet er iets voor over hebben. De laatste keer heb ik de terugreis overigens goed doorstaan. De natuur is hier overweldigend, ik werk op een school met slechts negentig leerlingen. Volgend jaar willen we nog meer van de Caribbean zien. Het is al bijna zomervakantie, ook al is het hier altijd zomer!
Reacties
Een reactie posten