Veluwemeertocht Elburg-Kampen-Elburg
Vandaag was het een historische dag. Voor het eerst in mijn bestaan heb ik een medaille gehaald voor het volbrengen van een schaatstocht van 25 kilometer. Het aandenken heeft een mooie plaats in huis gekregen. Helaas kon mijn lieve echtgenoot niet mee vanwege rugklachten. Daarom ging ik alleen op pad, maar ik bleek vergezeld door vele schaatsliefhebbers.
In Elburg was het startpunt. Gewapend met een stempelkaart, rugtas, broodjes, gympen en mueslirepen ging ik te schaats. Manlief had de gympen aangeraden, ze kwamen later nog van pas. Eerst moest er sneeuw op het ijs overwonnen worden, hakkelend legde ik de eerste meters af. Mijn voeten werden al pijnlijk, maar een begeleider sprak de sportievelingen moed in, het ijs zou beter worden. Inderdaad, later kon ik heerlijk doorschaatsen op het Veluwemeer. Steeds werd ik ingehaald door mensen in een professionele uitrusting, maar ik gaf de moed niet op. Pas na acht kilometer was er een Koek en Zopie, met bijbehorende warme chocolademelk. Even later kwam ik in Kampen aan. Ik kon de schaatsen even uitdoen en op mijn gympen naar een warm oord lopen. Leden van de kanovereniging boden in hun clubhuis erwtensoep aan. Terug, wind in de rug, het ging goed. Een Elburgs schoolmeisje was gevallen, ik bood haar hulp aan. Later nam een lerares van haar het over, ze stond weer op. Ze was niet ernstig gewond.
Opeens doemde de haven van Elburg weer op. Ik heb snel een stempel gehaald en was daarna blij als een kind met mijn welverdiende medaille. Overigens, de Elfstedentocht is voor mij schaatsend nog niet haalbaar. Dat is bijna 10 keer 25 kilometer!
In Elburg was het startpunt. Gewapend met een stempelkaart, rugtas, broodjes, gympen en mueslirepen ging ik te schaats. Manlief had de gympen aangeraden, ze kwamen later nog van pas. Eerst moest er sneeuw op het ijs overwonnen worden, hakkelend legde ik de eerste meters af. Mijn voeten werden al pijnlijk, maar een begeleider sprak de sportievelingen moed in, het ijs zou beter worden. Inderdaad, later kon ik heerlijk doorschaatsen op het Veluwemeer. Steeds werd ik ingehaald door mensen in een professionele uitrusting, maar ik gaf de moed niet op. Pas na acht kilometer was er een Koek en Zopie, met bijbehorende warme chocolademelk. Even later kwam ik in Kampen aan. Ik kon de schaatsen even uitdoen en op mijn gympen naar een warm oord lopen. Leden van de kanovereniging boden in hun clubhuis erwtensoep aan. Terug, wind in de rug, het ging goed. Een Elburgs schoolmeisje was gevallen, ik bood haar hulp aan. Later nam een lerares van haar het over, ze stond weer op. Ze was niet ernstig gewond.
Opeens doemde de haven van Elburg weer op. Ik heb snel een stempel gehaald en was daarna blij als een kind met mijn welverdiende medaille. Overigens, de Elfstedentocht is voor mij schaatsend nog niet haalbaar. Dat is bijna 10 keer 25 kilometer!
Reacties
Een reactie posten