Een prikje doet een beetje pijn
Vandaag was het zover: jongste zoon J. kreeg een prik. Gelukkig maar, zo is hij beschermd tegen ziektes als polio, de bof en tetanus. Zoiets is natuurlijk erg spannend. Ik ga niet tegen mijn kind zeggen dat een prik geen pijn doet, dat vind ik gemeen. Ik heb gezegd dat een prikje een beetje pijn doet, maar dat er als beloning voor de ellende een soepstengel van Bakker Bart tegenover zou staan.
Vanmiddag gingen we dus naar de kerk, waar de inentingscampagne plaats vond. Het kerkgebouw hier is echt multifunctioneel, ik was er vorige week nog tijdens een concert van het Kamerkoor. Zo bijzonder, er waren allemaal moeders met kinderen van acht en negen jaar oud. Grote kinderen, vrij kleine kinderen, jongens, meisjes, maar toch allemaal van dezelfde leeftijd. Natuurlijk zag ik een bekende, het moet heel vreemd lopen als er bij dit soort gelegenheden in het dorp geen babbeltje te maken valt. Ik heb overigens geen vaders gezien, waarom nemen moeders dit soort klussen vaak op zich? Alles liep gesmeerd, het geheel was goed georganiseerd. We lieten de inentingskaart zien, kregen vervolgens een groen kaartje en daarna gingen we in de rij staan. Geen kindergehuil, paniek, of geschreeuw, het viel reuze mee. Toen we aan de beurt waren stelde een vriendelijke verpleegster ons gerust. J. mocht op schoot zitten, maar het voelde net alsof ik zelf een prik moest krijgen. Het ging erg goed, twee prikken waren het! Daarna liepen we rustig naar Bakker Bart voor de beloofde lekkernij. Als moeder moet je consequent handelen en je beloftes waarmaken. Alleen: de soepstengels waren helemaal op! Wat een teleurstelling.... Vervolgens gingen we naar een andere bakker, daar waren de gelijksoortige kaasvlinders op. Gelukkig was er nog wel een hotdogbroodje verkrijgbaar. Helaas is de ijssalon dicht, de winkel is failliet gegaan. Ik denk dat het een drukte van belang was geweest als er nog ijsjes waren. Nu mag J. vanmiddag lekker doen waar hij zin in heeft. Het is stralend zonnig weer buiten, maar hij wil computeren. Prima, doen we! Een prik kan toch effect hebben, kinderen worden er nog wel eens wat hangerig van. Gelukkig was het de allerlaatste inenting!
Vanmiddag gingen we dus naar de kerk, waar de inentingscampagne plaats vond. Het kerkgebouw hier is echt multifunctioneel, ik was er vorige week nog tijdens een concert van het Kamerkoor. Zo bijzonder, er waren allemaal moeders met kinderen van acht en negen jaar oud. Grote kinderen, vrij kleine kinderen, jongens, meisjes, maar toch allemaal van dezelfde leeftijd. Natuurlijk zag ik een bekende, het moet heel vreemd lopen als er bij dit soort gelegenheden in het dorp geen babbeltje te maken valt. Ik heb overigens geen vaders gezien, waarom nemen moeders dit soort klussen vaak op zich? Alles liep gesmeerd, het geheel was goed georganiseerd. We lieten de inentingskaart zien, kregen vervolgens een groen kaartje en daarna gingen we in de rij staan. Geen kindergehuil, paniek, of geschreeuw, het viel reuze mee. Toen we aan de beurt waren stelde een vriendelijke verpleegster ons gerust. J. mocht op schoot zitten, maar het voelde net alsof ik zelf een prik moest krijgen. Het ging erg goed, twee prikken waren het! Daarna liepen we rustig naar Bakker Bart voor de beloofde lekkernij. Als moeder moet je consequent handelen en je beloftes waarmaken. Alleen: de soepstengels waren helemaal op! Wat een teleurstelling.... Vervolgens gingen we naar een andere bakker, daar waren de gelijksoortige kaasvlinders op. Gelukkig was er nog wel een hotdogbroodje verkrijgbaar. Helaas is de ijssalon dicht, de winkel is failliet gegaan. Ik denk dat het een drukte van belang was geweest als er nog ijsjes waren. Nu mag J. vanmiddag lekker doen waar hij zin in heeft. Het is stralend zonnig weer buiten, maar hij wil computeren. Prima, doen we! Een prik kan toch effect hebben, kinderen worden er nog wel eens wat hangerig van. Gelukkig was het de allerlaatste inenting!
Ja het is belangrijk. En je hebt gelijk, afspraak is afspraak. Anders schendt je het vertrouwen.
BeantwoordenVerwijderen