Moeder en zoon varen in dubbeltwee
De zon scheen vanochtend, ondanks de frisse wind togen J. en ik naar de roeivereniging. Het was daar gezellig druk. Roeimaatje W. stond al te wachten, er kwamen ook nieuwere leden roeien. Vorig jaar heb ik mijn oudste zoon de eerste beginselen van de prachtige sport aangeleerd.
Voor J. hebben we een jeugdskiff in het water gelegd, ik mocht weg in een iets oudere, wat zware skiff. De mooie snelle boten waren vandaag bestemd voor roeiers die komend weekend meedoen aan de Elfstedentocht. Ze varen dan 200 kilometer door de Friese wateren, er zijn wissels onderweg. J. voer heerlijk heen en weer langs het vlot. Ik trok even een baantje over de Hoge Vaart.
Daarna had mijn zoon een ander plan: hij wilde weleens met mij in de dubbeltwee roeien. Voor degenen die onbekend zijn met de roeisport: een dubbeltwee is een smalle, snelle boot, zonder stuurman/stuurvrouw. Met hulp hebben we de boot buiten gelegd. Natuurlijk hadden we last van het gewichtsverschil, mijn zoon weegt ongeveer 35 kilo en ik weeg wel iets meer. De boot lag dus dieper in het water op mijn plek, maar het ging! Het was werkelijk een emotioneel moment. J. zat op slag, ik gaf aanwijzingen. "Halen met rood, nu!" (Rood is bakboord, J....). "Strijken met groen, even hard, anders zitten we in de kant". " Het ging prima, we hebben een stukje samen gevaren. Ik zag nu goed dat er aan de techniek van J. nog iets geschaafd mag worden, de bladen van J. gaan nog iets te diep het water in. De oude W. riep op grappige wijze van de kant: "Rustig aan, moeder en zoon, jullie rijden allebei te hard op!" Helaas lukte het niet om een foto van het roeimoment te maken, maar op de foto bij het weblog varen J. en ik in de skiff.
Momenteel doet mijn sportieve zoon het even rustig aan. Vanmiddag gaat hij namelijk een wedstrijd zwemmen, vandaag staat de vlinderslag op het programma. Ach, ik blijf liever bij de vertrouwde roeisport, ik leerde al roeien in Utrecht toen ik zeventien jaar was. Jong geleerd, oud gedaan, het roeien verveelt nooit.
Voor J. hebben we een jeugdskiff in het water gelegd, ik mocht weg in een iets oudere, wat zware skiff. De mooie snelle boten waren vandaag bestemd voor roeiers die komend weekend meedoen aan de Elfstedentocht. Ze varen dan 200 kilometer door de Friese wateren, er zijn wissels onderweg. J. voer heerlijk heen en weer langs het vlot. Ik trok even een baantje over de Hoge Vaart.
Daarna had mijn zoon een ander plan: hij wilde weleens met mij in de dubbeltwee roeien. Voor degenen die onbekend zijn met de roeisport: een dubbeltwee is een smalle, snelle boot, zonder stuurman/stuurvrouw. Met hulp hebben we de boot buiten gelegd. Natuurlijk hadden we last van het gewichtsverschil, mijn zoon weegt ongeveer 35 kilo en ik weeg wel iets meer. De boot lag dus dieper in het water op mijn plek, maar het ging! Het was werkelijk een emotioneel moment. J. zat op slag, ik gaf aanwijzingen. "Halen met rood, nu!" (Rood is bakboord, J....). "Strijken met groen, even hard, anders zitten we in de kant". " Het ging prima, we hebben een stukje samen gevaren. Ik zag nu goed dat er aan de techniek van J. nog iets geschaafd mag worden, de bladen van J. gaan nog iets te diep het water in. De oude W. riep op grappige wijze van de kant: "Rustig aan, moeder en zoon, jullie rijden allebei te hard op!" Helaas lukte het niet om een foto van het roeimoment te maken, maar op de foto bij het weblog varen J. en ik in de skiff.
Momenteel doet mijn sportieve zoon het even rustig aan. Vanmiddag gaat hij namelijk een wedstrijd zwemmen, vandaag staat de vlinderslag op het programma. Ach, ik blijf liever bij de vertrouwde roeisport, ik leerde al roeien in Utrecht toen ik zeventien jaar was. Jong geleerd, oud gedaan, het roeien verveelt nooit.
Reacties
Een reactie posten