De Utrechtse tamtam

Als twintiger heb ik mij samen met E. gevestigd in de polder. We genieten hier van de ruimte, natuur en het water van het Wolderwijd. Ook mijn broers hebben hun geboorteplaats Utrecht verlaten. Gelukkig hoor ik toch alle nieuwtjes via de tamtam. Als de jongste broer weer eens vertrekt naar een heerlijk oord met palmbomen, dan gaat de telefoon. Hij hoeft mij niet te bellen of te mailen, onze moeder vertelt het nieuws al direct. Bovendien word ik op de hoogte gehouden van al het nieuws uit de oude buurt. Ik hoor dat een nicht van mij een baby heeft gekregen. De nicht heb ik al jaren niet gezien, maar het is toch leuk om te vernemen. De broer van een schoolvriendin van vroeger krijgt ook een kleintje, gelukkig heeft mijn moeder nog steeds contact met de ouders van deze vriendin. Ik zie haar weer ongeveer één keer per jaar, ze is veel op reis. Ma wist eerder dan ik dat ze alweer terug was uit Nieuw Zeeland.
Nu heeft mijn oudste broer mijn moeder verteld over het weblog. Opeens heb ik er vele lezers uit heel Nederland bij. Het Afrikaanse slaginstrument heeft gewerkt, vrienden en kennissen van mijn ouders zijn ingeschakeld om mijn weblog te lezen, ik word er verlegen van.

Mijn vader geeft tips over de politieke situatie in Nederland, hij volgt het nieuws op de voet. We zijn het er over eens dat het niet makkelijk is om iets zinnigs te schrijven over de val van het kabinet. Gisteren kocht ik het NRC-Handelsblad, met een meesterlijke prent van Wilders in een luier met een lucifer in zijn hand op de voorpagina. Ik heb nooit iets in de onzinnige gedoogconstructie gezien, ik hoop dat de kiezers nu niet meer op de PVV stemmen. Eerder schreef ik het stuk "Meldpunt voor slechte bestuurders" over dit onderwerp.
Nu is het tijd voor koffie, ik vermoed dat de oudjes in Utrecht ook koffie drinken terwijl ze uitkijken over de drukke straat, waar stadsbussen, fietsers en vele voetgangers passeren. Ik ben benieuwd of straks de telefoon gaat, ze gaan vast bellen over deze bijdrage op Polderdame.