Appeltaart, aardbeientaart of slagroomsoesjes?
Nog een beetje duf kijk ik terug op een geslaagd feest. Tot mijn grote verbazing was iedereen er! Meestal houden we tussen de middag een brunch en nodigen we alle gasten tegelijk om elf uur uit. Gewoonlijk snijd ik dan netjes vooraf alvast de taarten in stukken en doe ik het lekkers op een dienblad. Vanwege mijn enigszins chaotische karakter vergeet ik namelijk altijd wie welke soort taart wil. Dat gaat dan als volgt:" X, wil je appeltaart, appelkruimeltaart, aardbeientaart of appelnotentaart? Ik heb ook nog slagroomsoesjes." Bij de zesde persoon ben ik de gemaakte keuze allang weer vergeten, vandaar.
Ditmaal waren we echter akelig laat beneden, vanwege de vermoeidheid van het slaapfeest. (zie vorige blog). Maar het taartenverdeelprobleem loste zich snel op, iedereen wilde gewoon mijn beroemde zelfgebakken appeltaart. Eén kind wilde na lang aarzelen helemaal geen taart, maar wel slagroomsoesjes. Zoon J. kreeg veel Donald Duck pockets, alle aanwezige kinderen gingen in eerste instantie heel lief lezen op de bank. Ze hielden dat een half uur vol, daarna lonkte de computer boven. Ik heb geen idee hoe lang ze zich daar vermaakt hebben. Gezellig keuvelend met de moeders onder elkaar lieten we het begrip "computertijd en opvoeden"even helemaal los. Een vriendin was lang weg geweest naar een ver land. Het was leuk om elkaar weer te spreken. Andere vriendinnen hebben met mij en E. en nog een vriend op dezelfde opleiding gezeten, dus dat is altijd een soort reünie. Gelukkig helpt een computervriend altijd heel lief met alle denkbare computerproblemen, we verzamelen stiekum alles van te voren en vragen dan voorzichtig maar doortastend of hij wil helpen. Eigenlijk mag de vriend het huis gewoon niet verlaten voor alles op computergebied opgelost is. Er ligt voor noodgevallen een logeermatras op zolder klaar. Desnoods blijft E. hier enkele dagen, geen probleem! Hij houdt van boerenkool en Earl Grey-thee, de huisvriend is erg aardig en niet veeleisend.
Nu ga ik mij maar eens storten op de wasberg die boven ontstaan is. Er moet ook nog gewerkt worden, het alledaagse leven gaat weer verder. Bij de koffie heb ik nog genoten van een stukje appelnotentaart, een aanrader, van de Hema natuurlijk. Het volgende feest is pas in oktober, helaas.
Ditmaal waren we echter akelig laat beneden, vanwege de vermoeidheid van het slaapfeest. (zie vorige blog). Maar het taartenverdeelprobleem loste zich snel op, iedereen wilde gewoon mijn beroemde zelfgebakken appeltaart. Eén kind wilde na lang aarzelen helemaal geen taart, maar wel slagroomsoesjes. Zoon J. kreeg veel Donald Duck pockets, alle aanwezige kinderen gingen in eerste instantie heel lief lezen op de bank. Ze hielden dat een half uur vol, daarna lonkte de computer boven. Ik heb geen idee hoe lang ze zich daar vermaakt hebben. Gezellig keuvelend met de moeders onder elkaar lieten we het begrip "computertijd en opvoeden"even helemaal los. Een vriendin was lang weg geweest naar een ver land. Het was leuk om elkaar weer te spreken. Andere vriendinnen hebben met mij en E. en nog een vriend op dezelfde opleiding gezeten, dus dat is altijd een soort reünie. Gelukkig helpt een computervriend altijd heel lief met alle denkbare computerproblemen, we verzamelen stiekum alles van te voren en vragen dan voorzichtig maar doortastend of hij wil helpen. Eigenlijk mag de vriend het huis gewoon niet verlaten voor alles op computergebied opgelost is. Er ligt voor noodgevallen een logeermatras op zolder klaar. Desnoods blijft E. hier enkele dagen, geen probleem! Hij houdt van boerenkool en Earl Grey-thee, de huisvriend is erg aardig en niet veeleisend.
Nu ga ik mij maar eens storten op de wasberg die boven ontstaan is. Er moet ook nog gewerkt worden, het alledaagse leven gaat weer verder. Bij de koffie heb ik nog genoten van een stukje appelnotentaart, een aanrader, van de Hema natuurlijk. Het volgende feest is pas in oktober, helaas.
Reacties
Een reactie posten